Sant'Eusebio di Vercelli, sanktulo por la 2-a de aŭgusto
(ĉ. 300 - 1 aŭgusto 371)
La historio de Sant'Eusebio di Vercelli
Iu diris, ke se ne ekzistis arja herezo neanta la diecon de Kristo, estus tre malfacile verki la vivon de multaj fruaj sanktuloj. Eŭsebio estas alia el la defendantoj de la Eklezio dum unu el ĝiaj plej malfacilaj tempoj.
Naskiĝis sur la insulo Sardio, li fariĝis membro de la romia pastraro kaj estas la unua registrita episkopo de Vercelli en Piemonto en nordokcidenta Italio. Eŭsebio ankaŭ estis la unua, kiu ligis monaastican vivon kun tiu de la pastraro, starigante komunumon de sia dioceza pastraro surbaze de la principo, ke la plej bona maniero sanktigi sian popolon estis montri al ili pastraron formitan en solidaj virtoj kaj vivi en komunumo. .
Li estis sendita de papo Liberio por persvadi la imperiestron kunvoki konsilion por solvi la katolikajn-problemajn problemojn. Kiam alvokita al Milano, Eŭsebio malvolonte avertis, ke la ariana bloko iros sian vojon, kvankam katolikoj estis pli multnombraj. Li rifuzis sekvi la kondamnon de sankta Atanasio; anstataŭe li metis la Nicene-Kredon sur la tablon kaj insistis, ke ĉiuj subskribu ĝin antaŭ ol pritrakti iujn ajn aliajn aferojn. La imperiestro premis lin, sed Eŭsebio insistis pri la senkulpeco de Athanasius kaj memorigis al la imperiestro, ke sekulara forto ne devas esti uzata por influi la ekleziajn decidojn. Unue la imperiestro minacis mortigi lin, sed poste sendis lin en ekzilon en Palestinon. Tie la arioj trenis lin tra la stratoj kaj silentigis lin en malgranda ĉambro, nur liberigante lin post kvar-taga malsata striko.
Lia ekzilo daŭris en Malgrand-Azio kaj Egiptujo, ĝis la nova imperiestro permesis al li esti bonvenigita reen al sia sidejo en Vercelli. Eŭsebio ĉeestis al la Koncilio de Aleksandrio kun Atanasio kaj aprobis la klerecon montritan al la episkopoj, kiuj transfuĝis. Li ankaŭ laboris kun St Hilary of Poitiers (St Hilario de Poitiers) kontraŭ la Arjaj.
Eŭsebio mortis pace en sia diocezo en maljuneco.
Reflektado
Katolikoj en Usono kelkfoje sentis sin punataj per maljustigita interpreto de la principo de disiĝo de eklezio kaj ŝtato, precipe en aferoj de katolikaj lernejoj. Estu kiel eble, la Eklezio hodiaŭ feliĉe liberiĝas de la enorma premo sur ĝi, post kiam ĝi fariĝis "establita" preĝejo sub Konstantino. Ni feliĉas forigi aferojn kiel papo petanta imperiestron nomi preĝejan konsilion, kiun papo Johano la XNUMX-a sendas de la imperiestro por negoci en Oriento aŭ la premon de reĝoj pri papaj elektoj. La Eklezio ne povas esti profeto, se ĝi estas en la poŝo de iu.